میت رامنی، فرماندار پیشین ایالت ماساچوست آمریکا رسما نامزد مبارزات درون حزبی جمهوریخواهان برای انتخابات ریاست جمهوری سال 2012 شده و گفته است باراک اوباما در سیاست های خود شکست خورده است.
مطابق گزارش بی بی سی، او روز پنجشنبه طی یک سخنرانی در ایالت نیوهمشایر آقای اوباما را مسئول مشکلات اقتصادی آمریکا از جمله معضل بیکاری دانست.آقای رامنی گفت که اگر انتخاب شود آمریکا را کشور شماره یک جهان از نظر ایجاد شغل خواهد کرد.وی که بازرگان ثروتمندی است در حال حاضر نامزد پیشرو حزب جمهوریخواه است.او موفقیت زیادی در جمع آوری کمک های مالی داشته و فرد با تجربه ای در مبارزات انتخاباتی محسوب می شود.اما آقای رامنی هنوز باید بتواند پشتیبانی گروه های مختلف محافظه کار را جلب کند.
نیوهمشایر یکی از ایالت های مهم مبارزات درون حزبی در آمریکا است و انتخابات مقدماتی آن در فوریه برگزار می شود.
تحلیلگران می گویند سخنرانی آقای رامنی به گونه ای تنظیم شده که نظر مساعد محافظه کارانی را که در ایالت های کلیدی دیگر آیووا و کارولینای جنوبی با نفوذ هستند، جلب کند.
او گفت: "در دوران پرزیدنت اوباما دولت آنقدر بزرگ شده که 40 درصد از اقتصاد ما را مصرف می کند."آقای رامنی افزود: "ما نمی دانستیم پرزیدنت اوباما چه رئیس جمهوری خواهد بود. ... اکنون در سومین سال دوره چهار ساله او، ما بیش از هر چیز قول و شعار دیده ایم."او گفت که اگر رئیس جمهور شود بودجه فدرال را متوازن می کند و هزینه های فدرال را به 20 درصد از تولید ناخالص ملی کاهش می دهد.
این دومین بار است که آقای رامنی نامزد ریاست جمهوری می شود.او در سال 2008 در رقابتهای مبارزات انتخاباتی حزب جمهوریخواه در مقابل سناتور جان مک کین شکست خورد و چهار سال گذشته را صرف جلب حمایت جمهوریخواهان و آمادگی برای انتخابات سال 2012 کرده است.
به گفته تحلیلگران یکی از مشکلات اصلی آقای رامنی این است که هنگام فرمانداری در ایالت ماساچوست، قانون بیمه بهداشتی اجباری را تنظیم و اجرا کرد که شبیه اصلاحات جنجال برانگیز آقای اوباما است.بیشتر جمهوریخواهان حملات شدیدی به طرح آقای اوباما برای بیمه اجباری کردند.
او همچنین مشهور است که ثبات سیاسی لازم را ندارد و گاهی بعنوان جمهوریخواه میانه رو و لیبرال ظاهر می شود و گاهی مواضع راست افراطی می گیرد.
آقای رامنی همچنین پیرو مذهب مورمون ها است که برای بعضی مسیحیان انجیلی (تبشیری) نگران کننده است.
فهرست نامزدهای حزب جمهوریخواه به تدریج بلندتر می شود. علاوه بر آقای رامنی، نیوت گینگریچ رئیس پیشین مجلس نمایندگان آمریکا و تیم پالنتی فرماندار پیشین ایالت مینه سوتا هم تاکنون از این حزب اعلام نامزدی کرده اند.انتظار می رود سارا پی لین نامزد معاونت ریاست جمهوری جمهوریخواهان در انتخابات گذشته نیز بزودی وارد صحنه رقابت های درون حزبی شود.

به گزارش تابناک، ماهنامه پاسدار اسلام در شماره جدید خود ویژه‌نامه‌ای درباره  امام خمینی(ره) منتشر کرد.در یکی از مطالب، خاطراتی خواندنی از خانم زهرا مصطفوی دختر بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی ایران منتشر شده است که متن آن در ذیل می‌آید:
گردش به سمت گل‌ها
- امام نسبت به مسئله محرم و نامحرم و برخورد با نامحرم، بسیار مقید بودند. من حدوداً 11سال داشتم و هنوز چادر چیت سر می‌کردم. آقای اشراقی (داماد اول امام) ما را دعوت کرده بودند و من همراه ایشان به مهمانی رفتم. آقای اشراقی باغچه‌ای داشتند که در وسط آن معبری بود و آنجا دو سه تا صندلی گذاشته بودند که در آنها امام و آقای اشراقی روی صندلی نشسته‌اند. آن روز کسی در را باز کرد و خود آقای اشراقی به استقبال آمدند. ما به خاطر قضیه نامحرم بودن، جلوی شوهر خواهرها نمی‌امدیم. من یکه خوردم و از امام پرسیدیم: «سلام بکنم؟» امام گفتند: «واجب نیست». من چون خجالت می‌کشیدم با آقای اشراقی روبه‌رو بشوم و سلام نکنم، از مسیر خارج شدم و رفتم میان علف‌ها و گیاهان باغچه و از آن معبر نرفتم تا با ایشان روبه‌رو نشوم.
الان هم منزل ما این‌طوری است که مردها و زن‌ها به خاطر مهمانی دور هم نمی‌نشینند، مگر به خاطر مراسم و مسائل جدی شرعی. بعد از انقلاب خود من در تلویزیون، سمینارها، سخنرانی‌ها و جلساتی که آقایان و خانم‌ها حضور داشتند، حضور فعال داشتم و امام هرگز نگفتند نروید و این کار را انجام ندهید، ولی در همان دوران اگر شوهر خواهرم می‌آمدند، این طور نبود که سفره زن‌ها و مردها یکی باشد. رفت‌وآمد بود اما مردها جدای از زنان در اتاق‌های مختلف پذیرایی می‌شدند.
* سفره محرم و نامحرم جدا بود
- تا آخرین لحظه زندگی امام،‌ همواره سفره محرم و نامحرم جدا بود. یک بار مادرم به امام گفته بودند: «ما امشب منزل نفیسه خانم - دختر بزرگ آقای اشراقی - دعوت داریم». امام فکر کرده بودند که در منزل نفیسه خانم، همسرش و شوهر خواهرهایشان هستند و مرد و زن با هم هستند و به مادرم گفته بودند: «این مجلس، مجلس حرام است. شما می‌خواهید به مجلس حرام بروید؟» مادرم گفته بودند: «همه به من محرم هستند.» امام گفته بودند: «به دخترها که محرم نیستند.» مادر گفته بودند من می‌روم که به همه مردها محرم هستم (دامادها و احمد) امام در این مورد بسیار دقت می‌کردند.
* امام به خواهرم دیه دادند!
آنچه از دوران بچگی یادم هست، این است که من حدود 8 ساله بودم، خواهرم ده سال و خواهر بزرگترم (همسر آقای اشراقی) 12 سال داشت. ما با بچه‌های منزل همسایه سمت چپ‌ خانه که منزل آقای کمالوند بود، عروسک‌‌بازی می‌کردیم... گاهی هم گرگم به هوا بازی می‌کردیم. امام به ما گفته بودند منزل آقای کمالوند نرویم.
ایشان از علما و از دوستان امام بودند. این دوستی هم قصه جالبی دارد. به ما گفته بودند به آنجا نروید. هر وقت می‌خواهید بازی کنید، دخترشان - که اسمش طاهره‌خانم بود - بیاید پیش شما. پشت‌ بام‌های منزل ما به یکدیگر راه داشت. ما همگی بچه بودیم، ولی آنها نوکر 14-15ساله‌ای داشتند که به تازگی صدایش دورگه شده بود. به همین جهت آقا دستور داده بود شما نباید به منزل آنها بروید. وقتی آقا از مسجد سلماسی برمی‌گشتند و به طرف منزل می‌آمدند، از پشت کوچه صدای گرگم به هوای ما بچه‌ها را شنیدند. وقتی به منزل آمدند، از کارگرمان - زیور - پرسیدند: «بچه‌ها کجا هستند؟» او جواب داد: «منزل آقای کمالوند.» گفتند: «برو بگو بیایند.» ما خیلی ترسیدیم. برگشتیم به منزل و سه‌تایی توی زیر زمین رفتیم، خطاب امام، بیشتر به خواهر بزرگترم بود که مکلف شده بود. امام یک چوب نازک خشک را برداشتند و محکم به لبه دیوار زیرزمین زدند و گفتند: «من نگفتم نروید؟ چرا رفتید؟» بسیار هم عصبانی بودند. چوب شکست و یک تکه‌اش به پای خواهرم خورد. بلند شدیم و به اتاق رفتیم و من دیدم پای خواهرم کمی کبود شده است.
شب به آقا گفتم: «خرده چوبی که به دیوار زدید و شکست، به پای صدیقه خورده و پایش کبود شده.» امام پرسیدند: «واقعا؟» گفتم: «بله.» گفتند: «برو بگو بیاید.» صدیقه خانم آمد و امام پایش را دیدند و به او دیه دادند! من به خودم گفتم ای کاش پای من کبود شده بود! امام تا این حد روی مسائل شرعی دقت داشتند، در حالی که بچه‌شان بود و عمداً هم نزده بودند. با همه انس و توجه و محبتی که امام داشتند، ما از ایشان خیلی حساب می‌بردیم. البته حق با ایشان بود من خیلی شلوغ بودم.
آغوش مهربان آقا
- شاید اولین خاطره‌ای که از دوران کودکی به یادم مانده، به خاطر لذتی که از حضور امام می‌بردم. این است که امام شب‌ها زیر کرسی می‌نشستند و من که یک دختر چهار پنج ساله بودم، می‌رفتم زیر کرسی و سرم را از زیر بغل ایشان بیرون می‌آوردم و چون بچه شیطانی هم بودم، خیلی وول می‌خوردم، ولی ایشان دلشان نمی‌آمد به من بگویند برو؛ فقط نگهم می‌داشتند که خیلی شلوغ نکنم. گاهی هم دستی به سر و صورتم می‌کشیدند. من چون خیلی از این کار لذت می‌بردم که در آغوش پدر باشم، نمی‌رفتم. ایشان هم نمی‌گفتند برو، ولی دست و پایم را می‌گرفتند که خیلی شلوغ نکنم. خیلی با خوشرویی و محبت با من رفتار می‌‌کردند ومن از این کارشان خیلی لذت می‌بردم؛ لذا اولین خاطره‌ای که از دوران بچگی یادم می‌آید این است که شب‌ها دور کرسی می‌نشستیم و بسیاری از اوقات من شام خوردم را هم همان‌جا و همراه امام می‌خوردم.
* برنامه ثابت امام برای بازی با کودکان
- بیش از آنکه تصور کنید حضرت امام اهل محبت بودند. بچه بودم و یک روز در حیاط نشسته بودیم، به من گفتند: «اگر توانستی این مداد را با دست راستت به دیوار بزنی، من به تو جایزه می‌دهم.» من گفتم: «اینکه کاری ندارد.» گفتند: «بینداز.» من هم مداد را دادم به دست راستم و پرت کردم به طرف دیوار و بعد گفتم: «جایزه‌ام را بدهید.» امام گفتند: «با دستت پرت نکردی.» گفتم: «چرا! با دستم پرت کردم.» گفتند: «نخیر! دستت هنوز به بدنت هست!» من تازه متوجه شدم که دارند با من شوخی می‌کنند.
امام برای بازی با ما وقت خاصی داشتند. صبح‌ها در منزل تدریس می‌کردند و طلاب می‌آمدند. نیم‌ساعت به اذان ظهر مانده، طلاب می‌رفتند و امام می‌آمدند به حیاط و یک ربع با ما بازی می‌کردند. ما هم می‌دانستیم و از قبل جمع می‌شدیم. ما معمولاً از گِل باغچه تیله درست می‌کردیم و می‌گذاشتیم خشک می‌شدند، بعد با آنها تیله‌بازی می‌کردیم و هرکس می‌توانست تیله بیشتری را بزند، برنده بود. البته بازی‌های گوناگونی از جمله گرگم‌ به هوا بازی می‌کردیم. ایشان می‌نشستند و یک نفرمان سرش را در دامن ایشان می‌گذاشت و بعد همه می‌رفتند و قایم می‌شدند، بعد آن فرد بلند می‌شد و دنبالمان می‌گشت. امام به ضعیفترها کمک هم می‌کردند. من از همه شلوغ‌تر بودم و یکی از خواهرهایم (خانم آقای اشراقی) با اینکه چهار سال از من بزرگتر بود، آرامتر و مظلومتر بود و زبر و زرنگی مرا نداشت. گاهی اوقات می‌رفتم بالای درخت کاجی که در منزلمان بود و آنجا قایم می‌شدم. کسی سرش را بلند نمی‌کرد به آنجا نگاه کند. امام می‌دانستند که بچه‌ها نمی‌‌توانند مرا پیدا کنند و با سرشان اشاره می‌کردند، یعنی آنجا را نگاه کن و جای مرا لو می‌دادند. گاهی اوقات هم زیر عبایشان قایم می‌شدیم.
امام عصرها هم برای تدریس به مسجد سلماسی قم در کوچه آقازاده می‌رفتند و تقریباً نیم‌ساعت به اذان مغرب که آفتاب هنوز بالای دیوار بود، به منزل برمی‌گشتند و ما منتظرشان بودیم. می‌آمدند و یک ربع با ما بازی می‌کردند و بعد سراغ کارهای خودشان می‌رفتند.
امام سر شب شام می‌خوردند، به قولی سه از غروب رفته، گاهی قبل و گاهی بعد از شام می‌آمدند و با ما بازی می‌کردند. اوایل کودکی بازی بود و بعد به تدریج تبدیل به کتاب خواندن شد. من در 13-14 سالگی خیلی اهل مطالعه بودم و کتاب‌های رمان و تاریخی را غالباً بلند می‌خواندم و بقیه گوش می‌دادند. بزرگتر که شدیم، امام معما و چیستان یا مسئله‌ای مطرح می‌کردند و ما سعی می‌کردیم پاسخ آنها را پیدا کنیم. گاهی اوقات هم نمی‌توانستیم جواب بدهیم.
* دفاع امام از کوچک‌ترها
- یادم هست 10-11 ساله بودم و حاج‌آقا مصطفی شاید 21-22 ساله بود. به من گفت: «یک لیوان آب به من بده.» امام نشسته بودند. من شانه‌هایم را بالا انداختم و گفتم: «نمی‌خواهم». حاج‌آقا مصطفی ناراحت شد و آمد طرف من که مرا دعوا کند. امام به من اشاره کردند که فرار کن. داداش دید و گفت: شما این جور می‌کنید که گوش به حرف نمی‌دهد.» آقا گفتند: «اگر گوش به حرفت بدهد، امروز می‌گویی یک لیوان آب بده، پس فردا می‌‌گویی کفش‌هایم را جلوی پایم جفت کن!»
* مصطفی بر فراز گلدسته!
- همراه خانم (مادرشان) در صحن حضرت معصومه سلام ‌الله علیها بودم. حدود8-9 سال داشتم و داداش 18-19 ساله بودند. خانم سرشان را بلند کردند و توجه کردند که یک نفر روی مناره کله معلق ایستاده است. اولین حرفی که خانم زدند این بود که گفتند: «خوش به حالش!» خانم خیلی شاداب و دلشاد بودند. همه نگران شدند، ولی خانم گفتند: «فکر می‌کنم مصطفی باشد. غیر از مصطفی کسی جرأت نمی‌کند آن بالا برود و معلق بزند!» جالب این است که خانم‌ نگران نشدند و اصلاً اهل این‌جور نگرانی‌ها نبودند. بقیه خیلی نگران شدند، ولی ایشان ابداً.
* امام به من گفتند: کودتاچی!
ما اغلب برای ناهار آبگوشت داشتیم، چون امام آبگوشت دوست داشتند، ولی من اصلاً آبگوشت دوست ندارم و در منزل همسرم هم جز چندباری که نوه‌هایم آمدند و خواستند برایشان درست کنم، آبگوشت درست نکرده‌ام. یک بار که حدوداً 9 - 8 ساله بودم در فصل تابستان بود و امام وضو گرفته بودند و داشتند از پله بالا می‌آمدند و من ظرف گوشت کوبیده دستم بود. چشمم که به آقا افتاد، بشقاب را به طرف دیوار پرت کردم و گفتم: «کی گفته هر کس بزرگتر است،‌ باید حرف، حرف او باشد؟ شما چون بزرگترید و آبگوشت دوست دارید، من هم باید آبگوشت بخورم؟» ایشان آمدند بالا و به خانم گفتند: «بچه‌ها را بنشانید و از آنها بپرسید چه غذایی دوست دارند و هر روز مطابق میل یکی از آنها غذا بپزید». البته به من لقب «کودتاچی» دادند و گفتند تو کودتا کردی!
* خواهش امام از من: به چین نرو!
- چند سال قبل از فوت امام مرا به چین دعوت کردند که بروم آنجا و صحبت کنم. سر سفره بودیم و ایشان به خاطر قلبشان به دستور دکتر پشت میز کوچکی می‌نشستند و غذا می‌خوردند. من خیلی عادی و معمولی گفتم: «من هفته دیگر به چین می‌روم. مرا دعوت کرده‌اند.» حرف‌های دیگری زده شد و گذشت. چند دقیقه بعد، امام به من گفتند: «فهیمه (مرا در منزل فهیمه صدا می‌زنند) بیا!» بعد گفتند: «سرت را بیاور پایین.» من کنار ایشان ایستاده بودم. گوشم را نزدیک دهانشان بردم. امام گفتند: «می‌خواهم از تو خواهش کنم به چین نروی.» من مکثی کردم و گفتم: «چشم»، ولی حقیقتش این است که کمی به من برخورد که چرا ایشان همان وقت به طور عادی این مطالب را نگفتند. مثلاً نگفتند مصحلت نیست و نرو و چرا این‌جور گفتند. وقتی غذا خوردن تمام شد و ایشان خواستند به اطاقشان بروند، من همراهشان رفتم و گفتم: «می‌خواهم از شما گله کنم.» پرسیدند: «چرا؟» جواب دادم: «شما فکر می‌کنید اگر مرا منع کنید گوش نمی‌کنم؟ همان‌جا به من می‌گفتید نرو، مصحلت نیست. من هم قبول می‌کردم. لازم نبود مرا صدا بزنید و درِ گوشم بگویید.» گفتند: «آدم وقتی می‌خواهد چیزی را به کسی بگوید، باید به کف پای او بگوید؟ باید درِ گوشش بگوید!» فهمیدم می‌خواهند از در شوخی درآیند. گفتم: «هم من می‌دانم منظورم چیست، هم شما می‌دانید!»
* دقت و مراعات ظریف
- نکته دیگری که یادم آمد از دوره‌ای است که امام کسالت داشتند. حدود ده روز قبل از رحلتشان بود. امام بیمار بودند و باید در بیمارستان بستری می‌شدند. امتحان جامع دکترا هم داشتم. امام هم قرار بود فردای آن روز به بیمارستان بروند. من وقتی وارد منزل شدم، ایشان داشتند با مادرم شام می‌خوردند. شنیدم که گفتند: «به فهیم نگویید.» من همان‌جا متوجه شدم که ایشان می‌خواهند به بیمارستان بروند، منتها ایشان به دیگران توصیه می‌کردند به من نگویند که حواسم برای امتحان پرت نشود. من به روی خودم نیاوردم که می‌دانم. آمدم و نشستم و صحبت کردیم و شب به منزل برگشتم.
صبح فردا دلم نیامد که نروم و امام(ره) را نبینم. از آن طرف هم از بیمارستان گفته بودند جواب آزمایش حاضر نیست و باید فردا برای عمل بیایید. من این را نمی‌دانستم. وقتی آمدم و وارد اتاق شدم، فکر کردم امام را می‌خواهند به بیمارستان ببرند. به روی خودم هم نمی‌آوردم که می‌دانم. به محض اینکه وارد شدم، امام دستشان را باز کردند و گفتند: «خیالت راحت‌! قرار نیست به بیمارستان بروم.» پرسیدم: «جدی می‌گویید؟» یادم نیست عین جمله‌شان چه بود، اما آن را جوری ادا کردند که من باور کردم که قرار نیست اصلاً به بیمارستان بروند و با کمال آرامش رفتم و امتحانم را دادم و برگشتم و تازه فهمیدم که قرار است فردای آن روز بروند. این‌قدر دقیق بودند که من از نظر روحی لطمه نخورم و امتحانم خراب نشود.
* بیشترین ناراحتی امام از آقای منتظری و ماجرای قطعنامه بود
- من اصلاً در مورد قضیه آقای منتظری ناراحت نشدم و فکر می‌کردم حق همین است که امام ایشان را کنار بگذارند، چون دیده بودم که امام چقدر از دست ایشان اذیت شدند. رنج امام حد و اندازه نداشت. باورشان نمی‌شد کسی که آن‌قدر مبارز و متدین بوده، این‌طور تحت تأثیر قرار بگیرد. فوق‌العاده زیاد هم تلاش کردند تا ایشان را از بعضی ارتباطات و کارها منع کنند. امام کمتر مسائل بیرون را در اندرون نقل می‌کردند، ولی در ارتباط با ایشان از بس منقلب و ناراحت بودند، می‌آمدند و می‌گفتند.
من در طول زندگی امام، دو بار ناراحتی فوق‌العاده زیاد ایشان را دیدم. یک بار همین قضیه آقای منتظری بود که امام خیلی اذیت شدند، یکی هم قبول قطعنامه. من تهران نبودم و از تلویزیون خبر برکناری آقای منتظری را شنیدم. خوشحال شدم و فکر می‌کردم حق همین بود و ایشان نباید جانشین امام باشند. خدا شاهد است همان روز اول بعد از رحلت امام با آن همه ناراحتی از آن مصیبت بزرگ، وقتی شنیدم که آقای خامنه‌ای انتخاب شده‌اند، قلباً خوشحال و آرام شدم و گویی مرگ پدر را فراموش کردم. حتی کسی به من گفت: «خوشحالی می‌کنی که جای پدرت جانشین انتخاب شد؟» گفتم: «این حرف چیست؟ بالاخره هر کسی رفتنی است، ولی شخص بسیار خوبی جای ایشان آمد». تا الان هم معتقدم بهترین فرد، ایشان بودند و هستند. ان‌شاءالله که عمر طولانی داشته باشند.
* نظر امام درباره رهبری آیت‌الله خامنه‌ای
- به خاطرم هست، 3-4 روز بعد از جریان آقای منتظری که ایشان از قائم مقامی کنار رفتند، پیش امام نشستم و گفتم: «اگرچه زشت است که من این حرف را بزنم، اما بالاخره آدمیزاد از این دنیا می‌رود و من به نظرم می‌رسد فردی را نداریم که جانشین شما باشد. آیا بهتر نیست که شورایی باشد؟» تا این حرف را زدم، گفتند: «چرا نداریم؟» گفتم: «به نظر می‌آید چنین فردی نیست.» گفتند: «چرا، آقای خامنه‌ای.»
صرف‌نظر از سخن امام، من واقعاً و قلباً به رهبر معظم انقلاب اعتقاد دارم. خدا شاهد است که این اعتقاد قلبی من است که الان بهترین فرد را داریم و چه انتخاب خوبی بود. هیچ‌کس نمی‌توانست این طور محکم در برابر آمریکا و دشمنان بایستد و از ملت دفاع کند. گاهی اوقات وقتی ایشان مطلبی را می‌گویند، خیلی یاد امام می‌کنم و می‌بینم گویا همان گفته‌هاست. من بسیار به ایشان اعتقاد دارم و لذا هرچه بگویند اطاعت می‌کنم.
من معتقدم که در رأس یک کشور اسلامی قطعاً باید ولی فقیه باشد و فقط ولی فقیه است که می‌تواند به معنای حقیقی، کشور را حفظ کند؛ انتخابی هم که مردم به صورت مستقیم یا غیر مستقیم می‌کنند، انتخاب درستی است. مردم تشخیص درستی دارند.

جسد یک روزنامه نگار پاکستانی که در نوشته های خود به ارتباطات احتمالی میان ارتش پاکستان و القاعده اشاره کرده بود درشرق پاکستان یافت شده است.سید سلیم شهزاد، چهل ساله از روز یکشنبه ناپدید شده بود.خانواده او امروز گفتند که خودروی او در منطقه مندی بهاالدین در استان پنجاب کشف شده است.
پلیس پاکستان می گوید خانواده آقای شهزاد، جسد او را که از داخل کانالی بیرون کشیده شده بود، شناسایی کرده اند.پلیس می گوید اثرات شکنجه بر روی بدن این روزنامه نگار دیده می شود.آقای شهزاد برای یک خبرگزاری ایتالیایی و سایت تحلیلی "آسیا تایمز" کار می کرد.او روز یکشنبه برای شرکت در یک برنامه گفت و گوی تلویزیونی از منزل خود در اسلام آباد خارج شد و از آن پس از او خبری نشد.
آقای شهزاد روز جمعه در سایت آسیا تایمز در یادداشتی تحلیلی نوشت که دلیل حمله القاعده به پایگاه دریایی پاکستان، پیشگیری از بازداشت افسرانی بود که متهم به داشتن رابطه با القاعده هستند.علی حسن، تحلیلگر ارشد دیدبان حقوق بشر در واکنش به انتشار خبر مرگ این روزنامه نگار گفته است که سید سلیم شهزاد از سوی مقام های سازمان اطلاعات پاکستان (آی اس آی) به دلیل چاپ این مطلب تهدید شده بود.آقای حسن گفته است که این روزنامه نگار پاکستانی به دیدبان حقوق بشر گفته است که اگر اتفاقی برای او افتاد، باید رسانه ها را در جریان تهدیدها و اوضاع قرار داد.دیدبان حقوق بشر خواهان تحقیق در این باره شده است.
مطابق گزارش بی بی سی، روزنامه نگاران در پاکستان معمولا انتقادهای تند و تیزی از دولت مطرح می کنند اما دامنه این انتقادها معمولا ارتش را در بر نمی گیرد.در چند مورد روزنامه نگارانی که در باره پیکارجویان در مناطق قبیله ای و ارتباطات احتمالی آنها با ارتش و سازمان اطلاعات تحقیق کرده بودند، هدف قرار گرفته و کشته شده اند.کمیته دفاع از روزنامه نگاران می گوید پاکستان مرگبارترین کشور برای روزنامه نگاران در سال 2010بود.

نخستین نمایشگاه عکس از سه دوره تاریخی شهر غزنی، در جنوب افغانستان با عنوان "غزنی از نگاه دیگر" در این شهر برگزار شده است.
در این نمایشگاه بیش از 80عکس از خبرنگاران و عکاسان در غزنی، محمد عارف یعقوبی، خبرنگار بی بی سی، مهدی مهرآئین و قادر رحیمی به نمایش گذاشته شده است.
این عکس ها حاوی موضوع های تاریخی غزنی در سه دوره بودایی، غزنویان و تیموریان هستند و این نخستین بار است که چنین نمایشگاهی در شهر غزنی برگزار می شود.
موضوع شماری از عکس ها تپه "سردار" در شهر غزنی است، که آثار تاریخی دوره بودایی سده اول میلادی در آنجا وجود دارد و گفته شده است که حدود سیصد هزار اثر در دل این تپه وجود دارد.
موضوع برخی از عکس های به نمایش گذاشته شده در این نمایشگاه مناره ها و آرامگاه های پادشاهان سلسله غزنویان است.
غزنویان یکی از بزرگترین سلسله های سلطنتی افغانستان است که از سال 975تا سال 1187 میلادی (344-583 هجری قمری) بر افغانستان کنونی، بخش هایی از ایران کنونی، آسیای میانه و شبه قاره هند حکومت می کرد.
در دوره غزنوی ها شهر غزنی، که پایتخت آنها بود، به اوج شکوه خود رسید و در این دوره فرهنگ و علوم و به ویژه ادبیات فارسی رشد چشمگیری داشته است. فارسی زبان رسمی دربار غزنوی ها بود و شماری از بزرگترین شاعران و نویسندگان زبان فارسی در همین دربار شاهکارهای ماندگار این زبان را آفریدند.
شاهنامه فردوسی، تاریخ بیهقی، تاریخ گردیزی، دیوان عنصری، دیوان فرخی و صدها اثر دیگر که هر کدام از شاهکارهای ادبیات فارسی شمرده می شوند، محصول همین دوره هستند.
پس از آن که شهر غزنی به عنوان پایتخت فرهنگی جهان برای سال 2013 میلادی از سوی وزیران فرهنگ کشورهای اسلامی اعلام شد، در افغانستان برنامه های متعددی برای معرفی و بررسی گذشته این شهر روی دست گرفته شده است.
محمد عارف یعقوبی یکی از برگزارکنندگان نمایشگاه تازه گفت: "هدف از برگزاری این نمایشگاه معرفی آثار تاریخی، شکوه فرهنگی و تمدن گذشته غزنی به پیشواز سال 2013 میلادی است. کوشش شده که با این نمایشگاه برای جهان نشان داده شود که در غزنی تنها ناامنی نیست، بلکه در این ولایت تاریخی زندگی، لبخند، زیبایی و دوستی نیز جریان دارد."
بیشتر عکس هایی که در این نمایشگاه به نمایش گذاشته شده، عکسهایی از محلات باستانی و بناهای ارزشمند تاریخی غزنی است. زندگی عادی مردم، وضعیت زنان، حمل و نقل، بازسازی، از دیگر موضوع های عکس های این نمایشگاه هستند.
مطابق گزارش بی بی سی، این نمایشگاه به حمایت مالی سفارت آمریکا در کابل برگزار شده است و آنتونی وین، معاون سفیر جدید آمریکا در افغانستان این نمایشگاه را در شهر غزنی افتتاح کرد.
معاون سفیر آمریکا بعد از دیدن عکس های این نمایشگاه به خبرنگاران گفت:"من به شدت تحت تاثیر زیبایی عکس ها و قدمت آثار تاریخی غزنی قرار گرفتم. در مقایسه با تاریخ کشور من، غزنی چند برابر غنی‌تر است، من عکس هایی از قلعه‌ای دیدم که نزدیک به دو هزار و پانصد سال قدمت دارد. از طرف دیگر، من در مدت کوتاهی توانستم که بسیاری از زیبایی‌های غزنی را ببینم."
حمید الله سروری، رئیس اداره اطلاعات و فرهنگ ولایت غزنی این نمایشگاه را برای معرفی غزنی به مردم افغانستان و جهان بسیار موثر خواند و تاکید کرد که چنین نمایشگاه هایی می تواند گذشته باشکوه غزنی را به یاد ساکنان این شهر و مردم افغانستان بیاورد و آنها را انگیزه بدهد که این شهر را بار دیگر آباد بسازند.
نمایشگاه "غزنی از نگاه دیگر" با استقبال گرم شرکت کنندگان مواجه شده است. محمد زبیر یکی از آنها گفت:"این نخستین بار است که در غزنی نمایشگاه عکس برگزار می شود. من خودم از غزنی هستم، ولی وقتی عکس های نمایشگاه را دیدم، متوجه شدم که غزنی چقدر زیبا و واقعا برای من جالب است. این نمایشگاه می تواند صنعت جهانگردی را در ولایت غزنی رشد دهد."
قرار است این نمایشگاه در آینده در کابل و شهرهای بزرگ دیگر افغانستان هم برگزار شود و هدف از آن یادآوری پیوستگی تاریخی میان شهرهای افغانستان از دیدگاه های مختلف است.

استرالیا تصمیم گرفته تا 800 نفر از پناهجویانی را که از راه دریا بطور غیرقانونی وارد استرالیا شده اند، به مالزی منتقل کند، اقدامی که با انتقاد شدید سازمانهای بین المللی از جلمه کمیساریای عالی سازمان ملل متحد روبرو شده است.
ناوی پیلای کمیسر حقوق بشر سازمان ملل می گوید توافق استرالیا با مالزی برای مبادله پناهجویان با پناهندگان، سیاستی نژادپرستانه و غیربشردوستانه است. بر اساس این توافقنامه، مالزی می پذیرد که استرالیا 800پناهجو را که غیرقانونی وارد شده اند، به مالزی منتقل کند. در عوض استرالیا به 4 هزار پناهنده ساکن مالزی اجازه اقامت می دهد.
بی بی سی، در این باره گفت‌و‌ گویی با کریس بوئِن Chris Bowen وزیر امور مهاجرت استرالیا نموده و ابتدا از او دلیل این تصمیم را پرسیده است:
به دلایل مختلف این تصمیم گرفته شده است.استرالیا کشوری است مهربان. ما پذیرای پناهنده‌ها هستیم اما ورود به این کشور با قایق برای اعلام پناهندگی راه مناسبی نیست. این سفر خطرناکی است. خیلی ها روی قایق یا کشتی های کوچک می‌میرند و ما قصد داریم به همه این پیام را برسانیم که آمدن به استرالیا با قایق برای اعلام پناهندگی شیوه مناسبی نیست.
صرف نظر از اینکه این گونه پناهنده‌ها از کجا به استرالیا می رسند، ما به پرونده های آنها رسیدگی نخواهیم کرد. این افراد به مالزی منتقل خواهند شد و پرونده های آنها در آنجا بررسی می شوند.
اگر این افراد به صورت غیر قانونی با کشتی یا قایق وارد استرالیا شوند به مالزی منتقل خواهند شد و هیچ تضمینی هم نیست که بعدا بتوانند در استرالیا زندگی کنند. ما با کشورهای دیگر هم وارد مذاکره شده ایم تا پناهنده‌ها را به این کشور ها هم بفرستیم اما فعلا 800 نفر به مالزی اعزام می شوند. استرالیا همچنان به پذیرش پناهنده ها ادامه خواهد داد، اما به تقاضای کسانیکه با قایق به کشور ما بیایند در داخل استرالیا رسیدگی نخواهد شد.
اشاره کردید که 800 نفر پناهنده به مالزی برگردانده خواهد شد. اگر تعداد کسانیکه تقاضای پناهندگی کرده‌اند و یا از دریا رد شده اند خیلی بیشتر از این 800 نفر باشد، چه می شود؟
ما درحال مذاکره با دیگر کشورهای منطقه هستیم تا قراردادهای مشابهی را ترتیب دهیم، اما پیام مهم ما این است که اگر در صدد سفر به استرالیا با کشتی‌های کوچک یا قایق هستید برای این کار هزینه زیادی خواهید داد. زندگیتان به خطر می افتد و نهایتا به نتیجه ای که می خواهید نخواهید رسید.
آیا این اقدامی که شما می کنید با قوانین بین المللی در زمینه پناهندگان مطابقت دارد؟
بله دارد. ما کنوانسیون بین المللی پناهندگان را امضا کرده ایم و پناهندگان را به کشوری که ممکن است خطری آنها را تهدید کند نمی فرستیم. ما آنها را به مالزی و یا کشورهای دیگر خواهیم فرستاد و قطعا افرادی که در کشور خود ممکن است مورد آزار و اذیت قرار گیرند به کشور خودشان فرستاده نخواهند شد. و بعد از آنکه به پرونده های آنها به دقت رسیدگی شد، افرادی که پناهنده واقعی نیستند به کشورشان باز پس فرستاده می‌شوند.
ولی ما می دانیم که مالزی کنوانسیون بین المللی پناهنده را امضا نکرده است.
همینطور است. ولی ما با مالزی به توافق رسیده ایم که افرادی که از استرالیا به مالزی فرستاده می شوند تا زمان رسیدگی قطعی به پرونده هایشان بتوانند در آنجا بمانند و به کشوری که از آنجا گریخته اند باز پس فرستاده نشوند. وقتی درخواست پناهندگیشان بررسی دقیق شد و (اگر) احیانا تقاضایشان رد شد در این صورت اقدامات لازم برای بازگرداندن به کشورشان انجام خواهد شد.
چرا پناهندگانی که با قایق به استرالیا می آیند تبدیل به موضوعی جنجالی شده است؟ تعداد آنها در مقایسه با پناهندگان سایر نقاط دنیا خیلی زیاد نیست. برای نمونه طی یکسال گذشته تنها شش هزار نفر به این صورت خود را به استرالیا رسانده اند.
بله این موضوع مهمی برای استرالیا است. ما یک کشور توسعه یافته هستیم. ما از پناهنده‌ها و مهاجران استقبال می کنیم اما مردم استرالیا و همینطور دولت این کشور قویا معتقدند که از مرزهای ما باید محافظت شود. ما نمی توانیم شاهد ورود پناهندگان به کشور با شیوه‌های به شدت نا امن و بوسیله قایق باشیم. ما کمک‌های انساندوستانه مان را افزایش داده ایم. تعداد پناهندگانی که ما می پذیریم به لحاظ نسبت جمعیتی از هر کشور دیگر دنیا بیشتر است.
عده ای می گویند که این یک نوع تبعیض علیه پناهندگانی است که آنها از ایران، افغانستان و کشورهای این منطقه به استرالیا می روند و دولت استرالیا در برابر پناهندگانی که مثلا از اروپای شرقی به این کشور می روند سخت گیری چندان نشان نمی دهد.
نه هیچ تبعیضی در کار نیست. ما از خاورمیانه پناهنده می پذیریم اما از طریق اردوگاه های پناهندگان در سوریه، اردن یا از پاکستان. و این کار را ادامه خواهیم داد، اما فقط کسانیکه از طریق کمیساریای سازمان ملل متحد اقدام کنند.